Χρειάζονται τη συμβολή μας για να μας βοηθήσουν

Αναμφίβολα η Γαλλία, η Αυστρία καθώς και άλλες χώρες όταν εγείρουν θέματα που σχετίζονται με το Κυπριακό και την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.  Αυτό όμως ουδόλως αναιρεί το γεγονός ότι στην Κύπρο υπάρχουν θέματα τα οποία αγγίζουν ευρύτερα συμφέροντα και ότι εδώ διακυβεύονται αξίες και αρχές της ΕΕ.  Η ανάδειξη των θεμάτων αυτών μπορεί επομένως να υποβοηθήσει την ενίσχυση των θέσεων χωρών όπως η Γαλλία και η Αυστρία εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τα δικά μας συμφέροντα.

Η Κύπρος καθίσταται πεδίο δοκιμής της αξιοπιστίας καθώς και των προθέσεων της ΕΕ.  Η αναγνώριση όλων των κρατών μελών της ΕΕ από μια χώρα που επιθυμεί να αρχίσει ενταξιακές συνομιλίες με την Ένωση είναι μεταξύ των θεμάτων που προβληματίζουν χώρες οι οποίες προσβλέπουν στην πολιτική ενοποίηση της ΕΕ.  Για μας το ζητούμενο είναι ο προσδιορισμός μιας πολιτικής με τρόπο που αφ΄ ενός εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας και αφ΄ ετέρου δεν θα αποθαρρύνει άλλες χώρες μέλη από του να εγείρουν θέματα αρχών και αξιών για την Κύπρο.

Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, και πριν και μετά από το 1974, μια πάγια επιδίωξή μας ήταν η διεθνοποίηση του Κυπριακού καθώς επικρατούσε η πεποίθηση ότι στα πλαίσια του ΟΗΕ η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε να εξασφαλίζει στήριξη και ερείσματα για την κατοχύρωση της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητάς της.  Στη νέα μεταψυχροπολεμική εποχή και με την Κυπριακή Δημοκρατία πλήρες μέλος της Ένωσης, πρώτος ζωτικός στόχος θα έπρεπε να ήταν η Ευρωπαϊκοποίηση του Κυπριακού ούτως ώστε άμεσα ζητήματα και ζωτικοί στόχοι της Κύπρου να βρεθούν σε σύζευξη με Ευρωπαϊκές αρχές και συμφέροντα.  Αυτό δεν συνεπάγεται παραγνώριση του ΟΗΕ – αντίθετα, αποτελεί εμπλουτισμό των διαδικασιών και ενδυνάμωση των μοχλών προώθησης μιας επιτυχούς έκβασης.

Ήδη χώρες πλήν της Κύπρου και της Ελλάδας θέτουν θέμα αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα ούτως ώστε να προχωρήσει απρόσκοπτα η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.  Αύριο τα ίδια εθνικά συμφέροντα καθώς και φιλοσοφικά ρεύματα θα θέσουν το θέμα κατοχής Ευρωπαϊκού εδάφους από την Τουρκία, μια υποψήφια για ένταξη χώρα, και θα υποδειχθεί ότι τούτο αντιβαίνει προς τον Ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό.  Για να υπάρχει όμως αποτέλεσμα, η Κύπρος πρέπει να αναδείξει επαρκώς σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα πεδία αυτά τα ζητήματα.

Η μεγιστοποίηση των αποτελεσμάτων στον τομέα αυτό εστιάζεται πρώτα στην αντιμετώπιση των εσωτερικών αδυναμιών της Κύπρου και δεύτερο στη συγκεκριμενοποίηση των πολιτικών επιλογών της ηγεσίας της.  Για παράδειγμα, δεν μπορεί η επιδιωκόμενη λύση να στηρίζεται στη φιλοσοφία του Σχεδίου Ανάν – ενός Σχεδίου που απορρίφθηκε συντριπτικά. Αντίθετα, η φιλοσοφία της λύσης του Κυπριακού έγκειται στη σύζευξη του ιστορικού συμβιβασμού της ομοσπονδίας με τις Ευρωπαϊκές αρχές.  Και είναι εφικτό να προωθηθεί η φιλοσοφία αυτή στα πλαίσια μιας δικής μας πρωτοβουλίας για κατάθεση κατευθυντήριων γραμμών ως βάση για λύση.  Για παράδειγμα, είναι παράλογο να φοβόμαστε το 2005 ότι είναι μαξιμαλιστικό να απαιτεί μια χώρα μέλος της ΕΕ να μην έχει εγγυήτριες δυνάμεις.  Ο λόγος που δεν ακολουθείται αυτή η γραμμή σχετίζεται περισσότερο με εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες παρά με το ανέφικτο της ανάδειξης του ζητήματος αυτού στην ΕΕ και το διεθνές πεδίο.

Οι αρχές και γενικά η φιλοσοφία της λύσης του Κυπριακού μπορούν να αναδειχθούν ως σημαντικά Ευρωπαϊκά ζητήματα. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί μόνο εάν ταυτόχρονα ακολουθηθεί μια πολιτική σύζευξης των συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας με ευρύτερα συμφέροντα.